75, deels verlamd en een beroerte? Kunnen de buren u niet oprapen?

‘Ik voelde me zo kwetsbaar’, zegt de 75-jarige Hannie Nagelkerke. ‘Net mijn vierde beroerte gehad, ik lag op de grond. Bij 1-1-2 kreeg ik te horen dat ik de buren om hulp moest vragen, bij de huisartsenpost idem dito.’

De gehandicapte – ‘Ik heb polio gehad en zit in een rolstoel’ – wil haar verhaal graag vertellen. ‘Want ik ben mondig en kreeg daardoor uiteindelijk iets geregeld. Maar wat als je niet goed gebekt bent? Je hoort steeds dat de zorg goed geregeld is, maar dat is helemaal niet zo.’

Nagelkerke had al drie tia’s gehad, toen ze ’s middags om 16.00 uur door de vierde werd overvallen. ‘Ik wilde iets pakken, maar gleed uit mijn rolstoel op de grond. Toen ik na een half uurtje weer bij bewustzijn kwam, herkende ik de symptomen. Een kortdurende beroerte.’

Bij een beroerte altijd meteen 1-1-2 bellen

Tijdens eerdere medische controles door haar neuroloog en haar huisarts was haar op het hart gedrukt: bij een kortdurende beroerte altijd 1-1-2 bellen. Het gevaar bestaat namelijk dat er een volgende overheen komt. ‘De vorige keer werd ik meteen door de ambulance opgehaald en lag ik twee dagen in het ziekenhuis, onder meer voor een scan.’

De patiënte schoof op haar billen naar de telefoon – ‘Ik was te zwak om in de rolstoel te klimmen maar wist dat ik niets gebroken had’- en belde.

Praten met een dubbele tong

Eerst 1-1-2. ‘Ik praatte door de tia met een dubbele tong, maar kon wel vertellen dat ik mijn vierde tia had gehad. En dat ik op de grond lag en graag in bed geholpen wilde worden. Het antwoord was: vraagt u de buren maar om u te helpen.’

De centraliste vroeg volgens Nagelkerke niet door. ‘Ik knapte totaal af, was ook enorm geschrokken. Dan maar de huisartsenpost gebeld, met hetzelfde verhaal. Daar kreeg ik te horen dat ik dit zelf moest oplossen.’ De buren aan de ene kant zijn op vakantie, met de andere heeft ze geen contact.

‘Desnoods maar op de vloer slapen’

Inmiddels was ze een uur verder. ‘Ik had me al voorgenomen om dan maar naar mijn bed te schuiven, de deken en het kussen eraf te trekken en dan maar op de vloer te slapen. Ik ben een overlever. De volgende ochtend om 9 uur zou de huishoudelijke hulp me dan wel vinden.’

Maar dan kon de Zaltbommelse die hulp Marjanne toch eigenlijk nu wel bellen?! Die kwam meteen en tilde met haar man ‘mevrouw’ in bed. Als die niet thuis was geweest, had de 74-jarige zich geen raad geweten. Daarna belde ze Petra van Buurtzorg (voor verpleging en ziekenverzorging). Die kwam meteen.

‘Daar was ik mee geholpen, maar Buurtzorg heeft een patiëntenstop, daar hebben anderen niets aan.’ Dat we meteen komen in zo’n geval is vanzelfsprekend, vertelt een medewerkster van die organisatie. ‘Ook als het heel druk is.’

Nog wat ‘zwieberig’ en niet vechtlustig

Het gebeurde een week geleden, maar nu pas kan, nee móet ze erover vertellen. Inmiddels gaat het weer goed met Johanna Nagelkerke, al is ze nog wat wankel en wat ‘zwieberig.’ Met de mensen van 1-1-2 en de huisartsenpost heeft ze geen contact meer gehad. ‘Ik ben herstellende, sta daardoor niet in de vechtmodus.’

In een reactie meldt de regionale ambulancedienst Gelderland-Zuid dat zij niet op individuele gevallen kan ingaan. ‘Als iemand belt met een klacht, volgt de centralist een protocol en stelt aanvullende vragen om te bepalen of ambulancezorg nodig is’, legt medisch manager Pierre van Grunsven uit.

Gebruikt iemand bloedverdunners en zijn er nog verschijnselen als het moeizaam praten, scheeftrekken van het gezicht of verlamming, dan moet de meldkamer een ambulance langs sturen.

‘We zijn er niet om mensen in bed te helpen, maar kunnen wel ervoor zorgen dat binnen een uur de huisarts, een agent of iemand van de thuiszorg langskomt.’ Van Grunsven benadrukt dat mensen zo concreet mogelijk moeten aangeven waarvoor ze bellen en dat centralisten zoveel mogelijk moeten uitvragen.

Bron Omroepgelderland