Brief van een bijstandsmoeder
Lotte is bijstandsmoeder en was dolblij toen ze een baan als oproepkracht kreeg. Tot ze erachter kwam hoeveel ‘financieel geneuzel’ dat opleverde bij de gemeente.
“Machteloos en moedeloos voel ik me langzaam maar zeker worden.
Dolblij was ik toen ik eindelijk, na jaren solliciteren, op 1 oktober van dit jaar een functie (een 0 uren oproepkracht) kreeg als hyperbare attendant. Dit is een functie waarin je als begeleidster meegaat in een zuurstoftank met patiënten die een zuurstoftherapie moeten ondergaan. Je maakt, zoals ze dat noemen een droge duik naar 15 meter diepte, en ondersteunt, begeleidt en verleent zo nodig eerste hulp bij calamiteiten. Dit mag je om gezondheidsredenen niet meer dan 3 keer per week doen omdat je anders te veel CO2 in je lijf opbouwt.
Ik heb hiervoor netjes alle papieren overgelegd aan mijn werkbegeleidster van de gemeente Helmond, inclusief de e-mail van mijn werkgever waarin staat dat mijn allereerste salaris rond 24 november wordt overgemaakt, omdat dit een oproepbaan is en je dus altijd pas achteraf je salaris gaat ontvangen. Netjes toch denk je…………
Maar nu blijkt het dus zo te zijn dat, al voordat bekend is om welk bedrag het gaat, er een fictieve berekening wordt gemaakt door de uitkerende instantie en dit bedrag alvast in de voorafgaande maand (in mijn geval dus oktober) van je bijstand wordt ingehouden. Daardoor word ik dus samen met mijn 2 kinderen onder de minimum bestaansdrempel (armoedegrens) geplaatst! En blijkbaar kan ik hier helemaal niks tegen doen.